Waarom tegenslag zo goed is voor je kind

Gepubliceerd op 25 juni 2019 om 14:40

Wanneer je kind valt, letterlijk maar vooral figuurlijk, dan raakt dat jou als ouder. Je wilt niet dat je kind het moeilijk heeft. En je wilt zeker niet dat hij meemaakt waar jij als kind doorheen bent gegaan en soms nog last van hebt. Je wilt dat je kind gelukkig is, het fijn heeft. En daar doe je je best voor. Meer dan dat.

De realiteit is vaak toch net even anders. Het gaat niet altijd goed en je kind krijgt nu eenmaal ook zijn eigen uitdagingen in het leven, net als iedereen.

En dat geldt ook voor jou als ouder. Het is vaak gewoon hard werken om gelukkig te zijn, alle ballen in de lucht te houden en te zorgen dat iedereen tevreden is en het fijn heeft. Een stevige wind uit een onverwachte hoek kan het reilen en zeilen aardig in de war schoppen. Soms word je zo moe van steeds maar je best doen. Schouders eronder en je voelt je weer sterk. Je hebt je kind weer geholpen en iedereen kan weer door. Maar na een tijdje put het je gewoon uit.

WAT DOE JIJ ALS HET MET JE KIND NIET ZO GOED GAAT?

Wanneer het met ons kind niet goed gaat en we voor ons gevoel voor een probleem staan, dan gebeurt er iets bij ons vanbinnen. Er wordt iets geraakt. De ene keer meer of minder dan de andere keer, en soms haalt iets je even helemaal onderuit.

De manier waarop je dan reageert, ken je mogelijk al wel van jezelf. Het is de manier waarop je altijd reageert wanneer je het moeilijk hebt. Vroeger toen je klein was, heb je deze namelijk al bedacht. Wanneer je als kind iets meemaakt dat te groot is, en dat is het voor een kind al gauw, dan bedenk je een manier om ermee om te gaan. Dat wordt je blauwdruk en deze herken je later als je overlevingsmechanismen, toen heel helpend, maar als je ouder bent vaak niet meer. En dat voel je.

En jouw kind ook.

WAT ER GEBEURT MET JE KIND WANNEER JIJ HELPT VANUIT JE OVERLEVINGSMECHANISME

Er gebeurt in ieder geval niet hetgeen wat jouw intentie is. Bijvoorbeeld dat je kind zich gezien en gehoord voelt, omdat je hem helpt.

Wat er wel gebeurt is dat jij, omdat je geraakt wordt in jouw oude pijn van vroeger, in je overlevingsmechanisme terechtkomt. En dat betekent dat je met jezelf bezig bent en niet meer met wat jouw kind op dat moment nodig heeft.

Al doe je nog zo je best, het gaat op dat moment over jezelf. Je kunt dan gewoon niet meer zuiver verbinden met je kind, omdat jouw eigen pijn en manier van reageren er als ruis tussen zit.

Zonder dat het je bedoeling is, staat jouw kind er dan alleen voor op het moment dat hij het zelf moeilijk heeft. En in de meeste gevallen gaan kinderen dan hun ouders nog helpen ook. Misschien wel heel herkenbaar voor jezelf.

HET IS JUIST GOED ALS JE KIND AF EN TOE VALT

Vallen en opstaan is nodig om te leren in het leven. Wanneer je als liefdevolle ouder steeds je kind ‘omhoog helpt’ of zelfs probeert te voorkomen dat het valt, dan ontneem je je kind zijn eigen ervaringen in het leven. Je ontneemt je kind de mogelijkheid om zijn eigen manier van omgaan met moeilijkheden te ontwikkelen, problemen te kunnen hanteren. Het wordt daardoor voor een kind moeilijker om op te groeien tot een evenwichtige volwassene die zijn mannetje staat wanneer het nodig is, met voldoende zelfvertrouwen.

Laten vallen dus en zelf laten opstaan. Maar hoe doe je dat? En dan zo dat je kind niet het gevoel heeft er alleen voor te staan?

EERST ZELF UIT DE OVERLEVINGSSTAND KOMEN

Om af te kunnen stemmen op je kind en je kind zijn eigen weg te laten gaan is het nodig dat jij uit je overlevingsstand komt, mocht je daarin staan. Oude pijn loslaten dus. Want zolang die nog in jouw lijf zit, reageer je van daaruit op je kind.

Om uit de overlevingsstand te kunnen komen is er zelfonderzoek nodig. In dit zelfonderzoek ontdek je wat er bij jou zo diep vanbinnen geraakt wordt. Stel jezelf de volgende vraag: ‘Waar herken je de pijn van als je je kind buiten de groep ziet vallen op het schoolplein, als het gepest wordt, niet mee kan met de lesstof, niet uitgenodigd wordt op feestjes?’

Wanneer je weet waar je eigen pijn vandaan komt kun je daar met je eigen aandacht naartoe gaan, het beste laat je deze echt los en ruim je het op, zodat het niet meer steeds in je systeem getriggerd wordt.

Dit zelfonderzoek is een begin om zelf weer constructief op te kunnen staan na een moeilijk moment of als je geraakt wordt door de pijn van je kind. En het is een goed begin om hierdoor niet weer naar je kind te reageren vanuit je oude patronen. Heel simpel gezegd zal dit zelfonderzoek je helpen om bijvoorbeeld minder boos te worden op je kind.

LEREN VAN HET OPSTAAN HELPT JE KRACHTIG VERDER

Het is niet alleen het vallen waar je van leert, juist de wijze van hoe je opstaat maakt dat je krachtig verder kunt. Leren van het opstaan kan alleen wanneer je echt hebt durven vallen en even bent blijven liggen. Niet om je wonden te likken, maar om te durven voelen wat je voelde. Om te onderzoeken hoe het nu kwam. Niet om jezelf de schuld te geven of om te voelen dat je het weer eens verkeerd deed, maar om met compassie te kijken naar jezelf hoe het nu komt dat het misgaat. En om te beseffen dat als het zo gemakkelijk was, je het al wel eerder anders had gedaan, want dan had je dat gekund.

Het vraagt van jezelf dat je accepteert wat er gebeurt, meebeweegt met wat er op je pad komt, hoe moeilijk ook

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, laat staan dat dit gemakkelijk is bij je kind. De tijd nemen voor zelfonderzoek wanneer je kind in een moeilijke situatie zit, voelt gewoon heel tegenstrijdig.

En toch is dat het grootste geschenk wat jij je kind kunt geven. Het betekent namelijk dat jij jezelf en daarmee je kind heel serieus neemt. Het betekent dat je durft te worstelen, dat je kind ook mag worstelen. Dat je jezelf toestaat het tijdelijk moeilijk te hebben zonder ertegen te vechten, zonder dat het meteen weg moet. En is dat nu niet precies hetgeen wat je je kind wilt leren? Dat het niet altijd goed hoeft te gaan, dat er niet meteen iets ergs gebeurt wanneer je niet direct een oplossing hebt? Dat je nog steeds gewoon bijzonder en waardevol bent, al gaat het even niet zo lekker?

Accepteer wat er gebeurt

Het vraagt van jezelf dat je accepteert wat er gebeurt, meebeweegt met wat er op je pad komt, hoe moeilijk ook. Zonder oordeel naar jezelf en de ander. Wanneer jij op deze manier jezelf helpt als je het moeilijk hebt, leef je voor hoe je kind het kan doen op zijn eigen pad en eigen manier.

HEB JE VERTROUWEN IN JE KIND?

Als je nu de angst voelt gieren in je lijf of twijfelt of je dit wel kunt, onderzoek dan weer wat er gebeurt in jezelf. Wat maakt dat je denkt dat je het niet kunt? Besef je daarmee dat je te weinig vertrouwen in jezelf hebt? En in je kind? Dat jij jezelf dezelfde boodschap geeft waar je vroeger zo’n last van had? En dat je deze boodschap doorgeeft aan je kind?

Dit zijn pittige conclusies. Ik weet het, ik ben er zelf ook doorheen gegaan. En nu wil ik het met alle liefde die ik in me heb jou ook leren. Mijn kennis overdragen om ervoor te zorgen dat jij en je kind weer worden zoals jullie bedoeld zijn.

 

Door: Nadine Carter | 19 maart 2019

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.